Hoofdstuk 1
Op het hoofdkantoor van Rigas International waren de medewerkers inmiddels gewend geraakt aan de woedde uitbarstingen van hun directeur. Stavros Rigas stond er om bekend dat hij kwaad kon worden wanneer hij of zijn zin niet kreeg of wanneer er iets gebeurde waar hij geen controle over had.
Toch was het wel een verassing dat deze uitbarsting gericht was op zijn moeder, die als enige haar temperamentvolle zoon de baas kon zijn.
‘Nee!’ herhaalde Stavros voor de tweede keer, ‘U kunt me niet dwingen om te trouwen.’
Katerina Rigas keek haar zoon met dezelfde vurige amandelkleurige ogen aan, ‘Je wordt dertig,’ snauwde ze, ‘Je weet wat er gebeurd als je voor je eenendertigste niet bent getrouwd, dan zal de volledige erfenis naar de je neven gaan.’
Haar zoon keek haar geërgerd aan, ‘Zelfs zonder die erfenis ben ik één van de rijkste mannen van Europa.’
‘Ik weiger aan te zien hoe die erfenis naar je neven gaat! Het is van jou en Cynthia en van niemand anders,’ beet Katerina hem toe.
Stavros snapte de bedoelingen van zijn moeder, maar ergens kon hij zijn vader wel vervloeken voor die ene clausule in zijn wilsbeschikking. Zowel Stavros als zijn zusje Cynthia moesten voor hun eenendertigste getrouwd zijn, met een kind op komst. Zo wou Alexandre Rigas zijn dynastie veilig stellen.
Cynthia Rigas had inmiddels aan haar vaders voorwaarden voldaan door te trouwen met haar geliefde Ilias en inmiddels was ze in verwachting van hun eerste kind. Maar Stavros voelde er niets voor, er liepen nog veel te veel vrouwen rond die hij in zijn bed moest hebben en de gedachte om zijn hele leven met één vrouw door te brengen bezorgde hem een zekere mate van bindingsangst.
Daarom hield hij zich aan zijn regel van drie; die over het algemeen bestond uit drie dates. Dat was genoeg om te genieten van een vrouw, om haar vervolgens attent te maken dat een echte relatie er niet in zat.
Met een grimas dacht Stavros aan zijn relatie met de Franse actrice Monika La Point, zijn eerste relatie sinds jaren die langer dan drie weken had geduurd. De tabloids hadden er vol van gestaan, was dit de vrouw die de playboy kon temmen? Na drie maanden kwam Stavros er achter dat zijn vriendin de paparazzi tipte en was hij blij dat hij de relatie kon beëindigen.
‘Ik ga niet trouwen,’ merkte Stavros op, ‘Vader had dat nooit in zijn wilsbeschikking mogen zetten. Hij was verdomme zevendertig toen hij met jou trouwde.’
‘Je vader stond niet bekend als een playboy,’ kaatste zijn moeder terug, ze had een hoogrode kleur gekregen.
Hij begon te ijsberen, ‘Alleen omdat ik me nog niet wil binden? Ik ben negentwintig, mama. Ik ben kerngezond en sport elke dag een uur.’
‘Ik zou je bed prestaties niet als sporten willen betitelen,’ merkte zijn moeder op.
Hij grinnikte, ‘Mama, het punt is dat ik nog alle tijd heb. Zullen we het dan nu eindelijk over die charity hebben?’
‘Een charity gala?’ Jasmine Veldenhof keek haar beste vriendin verbaasd aan, ‘Wat moet ik in hemelsnaam op een charity gala?”
‘Ervaring opdoen?’ suggereerde Fay van Gloren onschuldig, ‘Alsjeblieft Jazz? Please! Mijn baas heeft me gesmeekt om er verslag over te doen en dat kan een enorme promotie voor mij opleveren. Ik heb er zo hard voor gewerkt!’ Fay werkte voor een society magazine, maar ze schreef de afgelopen twee jaar enkel en alleen artikelen over vastgoed.
Jazz rolde met haar ogen, ‘Maar wat heb ik daar mee te maken.’
‘Nou, ik verblijf drie dagen in Monaco en ik mocht iemand meenemen.’
‘Gaat er geen cameraman mee?’
‘Nee, de gastheer heeft besloten dat er maar één cameraman aanwezig mag zijn. Om de paparazzi te weren. Wij mogen alleen gasten interviewen, zolang er dus geen foto’s worden gemaakt. Daarom mogen wij dus een introducé meenemen. Jazz, het is een one of a lifetime kans om daar heen te gaan. We zitten gratis in een super duur hotel en ik wil daar niet alleen zitten. Please, je bent mijn beste en liefste vriendinnetje.’
‘Oké zo is het wel goed,’ lachte Jazz, ‘Natuurlijk ga ik met je mee.’
Fay vloog haar om de hals en kuste haar op haar wang, ‘Jij bent geweldig! En het is ook goed voor je, na al dat gedoe met Luuk en zo.’
Jazz probeerde niet te laten blijken dat de naam van haar voormalige verloofde haar nog steeds pijn bezorgde. Het was nu een maand geleden sinds ze Luuk had betrapt op vreemdgaan en met onmiddellijke ingang hun verloving verbrak, zeven maanden voordat ze zouden trouwen. Luuk had haar gesmeekt om het niet te doen, hij beloofde verbetering en dat het niet weer zou gebeuren, maar Jazz geloofde hem niet en hield voet bij stuk.
De afgelopen maand had bestaan uit onverwachte huilbuien en de sterke drang om Luuk te bellen en te vergeven. Als Fay niet haar huisgenootje was geweest, dan had ze dat ook allang gedaan.
‘Waar is die charity eigenlijk van?’ vroeg Jazz uiteindelijk.
‘Van een Griekse multimiljonair die het geld besteed aan het bouwen van scholen en waterputten in Afrika,’ antwoordde Fay, ‘Volgens mij word het nu georganiseerd door zijn vrouw en kinderen, omdat die Griek drie jaar geleden is overleden. Die zoon is overigens verbazingwekkend knap! Misschien heb je wel eens van hem gehoord; Stavros Rigas.’
Jazz schudde haar hoofd, ‘Geen flauw idee wie het is.’
‘Ze noemen hem de man met de gouden handen,’ legde Fay uit, ‘Hij schijnt een enorm zakelijk instinct te hebben en het is hem gelukt om zijn bedrijf uit de Griekse crisis te houden,’ ze staarde dromerig voor zich uit, ‘Zijn tweede bijnaam is de jetset prins. Hij heeft de vrouwen voor het uitkiezen.’
Haar beste vriendin moest moeite doen om niet lachen uit te barsten, ‘Als ik het zo hoor, zou je het niet erg vinden als hij zijn oog op jou laat vallen.’
‘Uh nee!’ grijnsde Fay, ze pakte haar smartphone tevoorschijn en tikte gauw wat in op het scherm, ‘Moet je kijken,’ ze liet een foto zien, ‘Zie je hoe knap hij is.’
Jazz pakte de telefoon en bekeek de foto, ze moest inderdaad toegeven dat Stavros Rigas adembenemend knap was zoals hij uit het water liep met enkel zijn zwembroek aan. Zijn lichaam was atletisch gebouwd en toonde dat hij regelmatig aan sport deed, ‘Hij is een beetje knap,’ zei Jazz enkel, enigszins om Fay te ontmoedigen. Ze kende haar beste vriendin beter dan wie ook en ze wist dat Fay in ieder geval een poging zou wagen om door Stavros Rigas gezien te worden.
Twee weken later vertrokken de twee vriendinnen richting Monaco. Ze reisden met de trein richting Monte Carlo, waar ze in het dure en exclusieve Hotel de Paris zouden logeren, dit was tevens de plek waar het gala zou worden gehouden. Jazz had zelfs geld van haar spaarrekening moeten afhalen, omdat ze het vermoeden had dat de drankjes en de maaltijden niet bepaald goedkoop zouden zijn.
Al bij binnenkomst van het hotel zag Jazz al enkele celebrities die ze tot nu toe alleen van de roddelbladen kende.
‘Ik voel me echt te normaal voor deze luxe,’ mompelde Jazz toen Fay hen had ingecheckt en ze richting hun kamer liepen.
‘Ik snap wat je bedoeld,’ merkte Fay op, ‘Maar zeg nou eerlijk, wat is nou de kans dat we hier ooit weer komen.’
‘Nou,’ Jazz haar arm of Fay’s schouder, ‘als jij nou flink je best doet, dan stuurt je baas je misschien nog wel een keer naar zo’n duur hotel.’
‘We zitten wel in de goedkoopste kamer,’ zei Fay.
‘Lieverd, de prijs van twee nachten in zo’n kamer is nog duurder dan onze vakantie van tien dagen op Samos deze zomer,’ lachte Jazz.
Bij het zien van de kamer vielen hun monden letterlijk open, het was misschien geen suite, maar de kamer was ruim en straalde klasse uit die menig hotels niet konden ervaren.
Terwijl Jazz de koffers uitpakte en hun jurken voor het gala in de kast hing, installeerde Fay haar laptop op het bureau. ‘Je vind het toch niet erg he, dat ik waarschijnlijk morgen alleen maar het werk ben?’ vroeg ze onzeker.
Jazz schudde haar hoofd, ‘Natuurlijk niet, het is geen vakantie Fay, jij bent hier om te werken en ik ben er om je gezelschap te houden.’
Haar vriendin keek haar opgelucht aan, ‘Gelukkig. Als je het niet erg vind, maar ik moet nu ook wat dingen doen. Ik heb een gastenlijst gekregen van mijn baas en ik moet weten wie ik kan aanspreken en wie niet vanavond.’
‘Prima, ik ga wel een drankje drinken bij die bar,’ ze voegde er met een overdreven frans accent aan toe; ‘Le Bar Américain.’
‘Dat wordt een duur drankje,’ merkte Fay op.
‘Ach,’ antwoordde Jazz luchtig, ‘Kan ik het geld van mijn bruiloft nog aan iets lekkers spenderen,’ ze pakte haar tas en liep de kamer uit.
Terwijl ze richting de bar liep, gingen haar gedachten richting Luuk. Ze herinnerde hoe hij grappend had gezegd dat ze hun huwelijksreis in een duur hotel zouden doorbrengen en vervolgens niets zouden kunnen uitgeven.
En moet je me nu eens zien Luuk, dacht ze verbeten, Ik loop in een van de meest exclusieve hotels ter wereld en jij ligt waarschijnlijk weer één of andere snol te…
Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet eens door had waar ze liep en voor ze het in de gaten had botste tegen iemand op. Ze verloor haar evenwicht, maar twee sterke armen hielden haar moeiteloos in bedwang. Verbaasd keek ze in een paar amandelbruine ogen die haar op dezelfde manier terug aankeken.
Het was het knapste gezicht die ze ooit had gezien, bedacht ze, alsof iemand uren was bezig geweest om het zo perfect mogelijk te maken; met hoge jukbeenderen, een mooie rechte neus, sensuele lippen en zwart krullend haar. Hij had een aantrekkelijke stoppelbaard, die naadloos bij zijn gezicht leek aan te sluiten.
Shit, dacht ze, hij heeft me nog steeds in zijn armen en ik zit hem volledig te observeren alsof ik een of andere tiener ben.
Zijn lippen vormden een glimlach, ‘Excuse me,’ zei hij zacht, ‘I didn’t watch where I was going.’ Er klonk een licht accent in zijn stem, waarvan Jazz vermoedde dat het Grieks was.
‘Ik ook niet,’ stamelde ze in het Engels, had hij soms niet door dat zijn armen nog steeds om haar middel lagen?
‘Stavros!’ klonk er plotseling streng door de hal en hij liet onmiddellijk los.
Stavros?
‘Nogmaals mijn excuses,’ zei hij met een knipoog en liep bij haar vandaan. Ze draaide zich om en zag hem richting een oudere vrouw lopen die afkeurend naar hem keek. Hij draaide zich nog een keer naar haar toe en grijnsde, maar de oudere vrouw trok hem bij zijn arm met haar mee.
Ze voelde haar hart in haar keel kloppen, toen het plotseling tot haar doordrong tegen wie ze was aangelopen. Er was geen twijfel over mogelijk, deze waanzinnig aantrekkelijke man was Stavros Rigas, de miljonair en gastheer van het gala.
Op het hoofdkantoor van Rigas International waren de medewerkers inmiddels gewend geraakt aan de woedde uitbarstingen van hun directeur. Stavros Rigas stond er om bekend dat hij kwaad kon worden wanneer hij of zijn zin niet kreeg of wanneer er iets gebeurde waar hij geen controle over had.
Toch was het wel een verassing dat deze uitbarsting gericht was op zijn moeder, die als enige haar temperamentvolle zoon de baas kon zijn.
‘Nee!’ herhaalde Stavros voor de tweede keer, ‘U kunt me niet dwingen om te trouwen.’
Katerina Rigas keek haar zoon met dezelfde vurige amandelkleurige ogen aan, ‘Je wordt dertig,’ snauwde ze, ‘Je weet wat er gebeurd als je voor je eenendertigste niet bent getrouwd, dan zal de volledige erfenis naar de je neven gaan.’
Haar zoon keek haar geërgerd aan, ‘Zelfs zonder die erfenis ben ik één van de rijkste mannen van Europa.’
‘Ik weiger aan te zien hoe die erfenis naar je neven gaat! Het is van jou en Cynthia en van niemand anders,’ beet Katerina hem toe.
Stavros snapte de bedoelingen van zijn moeder, maar ergens kon hij zijn vader wel vervloeken voor die ene clausule in zijn wilsbeschikking. Zowel Stavros als zijn zusje Cynthia moesten voor hun eenendertigste getrouwd zijn, met een kind op komst. Zo wou Alexandre Rigas zijn dynastie veilig stellen.
Cynthia Rigas had inmiddels aan haar vaders voorwaarden voldaan door te trouwen met haar geliefde Ilias en inmiddels was ze in verwachting van hun eerste kind. Maar Stavros voelde er niets voor, er liepen nog veel te veel vrouwen rond die hij in zijn bed moest hebben en de gedachte om zijn hele leven met één vrouw door te brengen bezorgde hem een zekere mate van bindingsangst.
Daarom hield hij zich aan zijn regel van drie; die over het algemeen bestond uit drie dates. Dat was genoeg om te genieten van een vrouw, om haar vervolgens attent te maken dat een echte relatie er niet in zat.
Met een grimas dacht Stavros aan zijn relatie met de Franse actrice Monika La Point, zijn eerste relatie sinds jaren die langer dan drie weken had geduurd. De tabloids hadden er vol van gestaan, was dit de vrouw die de playboy kon temmen? Na drie maanden kwam Stavros er achter dat zijn vriendin de paparazzi tipte en was hij blij dat hij de relatie kon beëindigen.
‘Ik ga niet trouwen,’ merkte Stavros op, ‘Vader had dat nooit in zijn wilsbeschikking mogen zetten. Hij was verdomme zevendertig toen hij met jou trouwde.’
‘Je vader stond niet bekend als een playboy,’ kaatste zijn moeder terug, ze had een hoogrode kleur gekregen.
Hij begon te ijsberen, ‘Alleen omdat ik me nog niet wil binden? Ik ben negentwintig, mama. Ik ben kerngezond en sport elke dag een uur.’
‘Ik zou je bed prestaties niet als sporten willen betitelen,’ merkte zijn moeder op.
Hij grinnikte, ‘Mama, het punt is dat ik nog alle tijd heb. Zullen we het dan nu eindelijk over die charity hebben?’
‘Een charity gala?’ Jasmine Veldenhof keek haar beste vriendin verbaasd aan, ‘Wat moet ik in hemelsnaam op een charity gala?”
‘Ervaring opdoen?’ suggereerde Fay van Gloren onschuldig, ‘Alsjeblieft Jazz? Please! Mijn baas heeft me gesmeekt om er verslag over te doen en dat kan een enorme promotie voor mij opleveren. Ik heb er zo hard voor gewerkt!’ Fay werkte voor een society magazine, maar ze schreef de afgelopen twee jaar enkel en alleen artikelen over vastgoed.
Jazz rolde met haar ogen, ‘Maar wat heb ik daar mee te maken.’
‘Nou, ik verblijf drie dagen in Monaco en ik mocht iemand meenemen.’
‘Gaat er geen cameraman mee?’
‘Nee, de gastheer heeft besloten dat er maar één cameraman aanwezig mag zijn. Om de paparazzi te weren. Wij mogen alleen gasten interviewen, zolang er dus geen foto’s worden gemaakt. Daarom mogen wij dus een introducé meenemen. Jazz, het is een one of a lifetime kans om daar heen te gaan. We zitten gratis in een super duur hotel en ik wil daar niet alleen zitten. Please, je bent mijn beste en liefste vriendinnetje.’
‘Oké zo is het wel goed,’ lachte Jazz, ‘Natuurlijk ga ik met je mee.’
Fay vloog haar om de hals en kuste haar op haar wang, ‘Jij bent geweldig! En het is ook goed voor je, na al dat gedoe met Luuk en zo.’
Jazz probeerde niet te laten blijken dat de naam van haar voormalige verloofde haar nog steeds pijn bezorgde. Het was nu een maand geleden sinds ze Luuk had betrapt op vreemdgaan en met onmiddellijke ingang hun verloving verbrak, zeven maanden voordat ze zouden trouwen. Luuk had haar gesmeekt om het niet te doen, hij beloofde verbetering en dat het niet weer zou gebeuren, maar Jazz geloofde hem niet en hield voet bij stuk.
De afgelopen maand had bestaan uit onverwachte huilbuien en de sterke drang om Luuk te bellen en te vergeven. Als Fay niet haar huisgenootje was geweest, dan had ze dat ook allang gedaan.
‘Waar is die charity eigenlijk van?’ vroeg Jazz uiteindelijk.
‘Van een Griekse multimiljonair die het geld besteed aan het bouwen van scholen en waterputten in Afrika,’ antwoordde Fay, ‘Volgens mij word het nu georganiseerd door zijn vrouw en kinderen, omdat die Griek drie jaar geleden is overleden. Die zoon is overigens verbazingwekkend knap! Misschien heb je wel eens van hem gehoord; Stavros Rigas.’
Jazz schudde haar hoofd, ‘Geen flauw idee wie het is.’
‘Ze noemen hem de man met de gouden handen,’ legde Fay uit, ‘Hij schijnt een enorm zakelijk instinct te hebben en het is hem gelukt om zijn bedrijf uit de Griekse crisis te houden,’ ze staarde dromerig voor zich uit, ‘Zijn tweede bijnaam is de jetset prins. Hij heeft de vrouwen voor het uitkiezen.’
Haar beste vriendin moest moeite doen om niet lachen uit te barsten, ‘Als ik het zo hoor, zou je het niet erg vinden als hij zijn oog op jou laat vallen.’
‘Uh nee!’ grijnsde Fay, ze pakte haar smartphone tevoorschijn en tikte gauw wat in op het scherm, ‘Moet je kijken,’ ze liet een foto zien, ‘Zie je hoe knap hij is.’
Jazz pakte de telefoon en bekeek de foto, ze moest inderdaad toegeven dat Stavros Rigas adembenemend knap was zoals hij uit het water liep met enkel zijn zwembroek aan. Zijn lichaam was atletisch gebouwd en toonde dat hij regelmatig aan sport deed, ‘Hij is een beetje knap,’ zei Jazz enkel, enigszins om Fay te ontmoedigen. Ze kende haar beste vriendin beter dan wie ook en ze wist dat Fay in ieder geval een poging zou wagen om door Stavros Rigas gezien te worden.
Twee weken later vertrokken de twee vriendinnen richting Monaco. Ze reisden met de trein richting Monte Carlo, waar ze in het dure en exclusieve Hotel de Paris zouden logeren, dit was tevens de plek waar het gala zou worden gehouden. Jazz had zelfs geld van haar spaarrekening moeten afhalen, omdat ze het vermoeden had dat de drankjes en de maaltijden niet bepaald goedkoop zouden zijn.
Al bij binnenkomst van het hotel zag Jazz al enkele celebrities die ze tot nu toe alleen van de roddelbladen kende.
‘Ik voel me echt te normaal voor deze luxe,’ mompelde Jazz toen Fay hen had ingecheckt en ze richting hun kamer liepen.
‘Ik snap wat je bedoeld,’ merkte Fay op, ‘Maar zeg nou eerlijk, wat is nou de kans dat we hier ooit weer komen.’
‘Nou,’ Jazz haar arm of Fay’s schouder, ‘als jij nou flink je best doet, dan stuurt je baas je misschien nog wel een keer naar zo’n duur hotel.’
‘We zitten wel in de goedkoopste kamer,’ zei Fay.
‘Lieverd, de prijs van twee nachten in zo’n kamer is nog duurder dan onze vakantie van tien dagen op Samos deze zomer,’ lachte Jazz.
Bij het zien van de kamer vielen hun monden letterlijk open, het was misschien geen suite, maar de kamer was ruim en straalde klasse uit die menig hotels niet konden ervaren.
Terwijl Jazz de koffers uitpakte en hun jurken voor het gala in de kast hing, installeerde Fay haar laptop op het bureau. ‘Je vind het toch niet erg he, dat ik waarschijnlijk morgen alleen maar het werk ben?’ vroeg ze onzeker.
Jazz schudde haar hoofd, ‘Natuurlijk niet, het is geen vakantie Fay, jij bent hier om te werken en ik ben er om je gezelschap te houden.’
Haar vriendin keek haar opgelucht aan, ‘Gelukkig. Als je het niet erg vind, maar ik moet nu ook wat dingen doen. Ik heb een gastenlijst gekregen van mijn baas en ik moet weten wie ik kan aanspreken en wie niet vanavond.’
‘Prima, ik ga wel een drankje drinken bij die bar,’ ze voegde er met een overdreven frans accent aan toe; ‘Le Bar Américain.’
‘Dat wordt een duur drankje,’ merkte Fay op.
‘Ach,’ antwoordde Jazz luchtig, ‘Kan ik het geld van mijn bruiloft nog aan iets lekkers spenderen,’ ze pakte haar tas en liep de kamer uit.
Terwijl ze richting de bar liep, gingen haar gedachten richting Luuk. Ze herinnerde hoe hij grappend had gezegd dat ze hun huwelijksreis in een duur hotel zouden doorbrengen en vervolgens niets zouden kunnen uitgeven.
En moet je me nu eens zien Luuk, dacht ze verbeten, Ik loop in een van de meest exclusieve hotels ter wereld en jij ligt waarschijnlijk weer één of andere snol te…
Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet eens door had waar ze liep en voor ze het in de gaten had botste tegen iemand op. Ze verloor haar evenwicht, maar twee sterke armen hielden haar moeiteloos in bedwang. Verbaasd keek ze in een paar amandelbruine ogen die haar op dezelfde manier terug aankeken.
Het was het knapste gezicht die ze ooit had gezien, bedacht ze, alsof iemand uren was bezig geweest om het zo perfect mogelijk te maken; met hoge jukbeenderen, een mooie rechte neus, sensuele lippen en zwart krullend haar. Hij had een aantrekkelijke stoppelbaard, die naadloos bij zijn gezicht leek aan te sluiten.
Shit, dacht ze, hij heeft me nog steeds in zijn armen en ik zit hem volledig te observeren alsof ik een of andere tiener ben.
Zijn lippen vormden een glimlach, ‘Excuse me,’ zei hij zacht, ‘I didn’t watch where I was going.’ Er klonk een licht accent in zijn stem, waarvan Jazz vermoedde dat het Grieks was.
‘Ik ook niet,’ stamelde ze in het Engels, had hij soms niet door dat zijn armen nog steeds om haar middel lagen?
‘Stavros!’ klonk er plotseling streng door de hal en hij liet onmiddellijk los.
Stavros?
‘Nogmaals mijn excuses,’ zei hij met een knipoog en liep bij haar vandaan. Ze draaide zich om en zag hem richting een oudere vrouw lopen die afkeurend naar hem keek. Hij draaide zich nog een keer naar haar toe en grijnsde, maar de oudere vrouw trok hem bij zijn arm met haar mee.
Ze voelde haar hart in haar keel kloppen, toen het plotseling tot haar doordrong tegen wie ze was aangelopen. Er was geen twijfel over mogelijk, deze waanzinnig aantrekkelijke man was Stavros Rigas, de miljonair en gastheer van het gala.