Hoofdstuk 2
Tegen de tijd dat Fay haar gezelschap kwam houden aan de bar, had Jazz al haar tweede drankje besteld. Met een zucht streek haar beste vriendin naast haar neer en klaagde over de waslijst aan regels die de gastheer had opgesteld.
‘Alles wat wij opschrijven wordt achteraf gecontroleerd,’ zei ze geprikkeld, ‘Hoezo persvrijheid? Dit is het society event van het jaar!’
Jazz besloot haar ontmoeting met Stavros Rigas maar even geheim te houden, ze voelde zich ergens ook vreemd opgelucht dat Fay een hekel aan hem begon te krijgen.
‘Die arrogante Griekse blaaskaak had net zo goed geen pers kunnen uitnodigen. Wij mogen geen foto’s maken, wij moeten rekening met het privé leven van de gasten en mogen niet vragen naar recente schandalen.’
‘Welke recente schandalen?’ vroeg Jazz nieuwsgierig.
‘O je weet wel, die van die vreemdgaande acteur. En er loopt een zakenman rond die wordt verdacht van belastingontduiking. Hij heeft nog geen enkele reactie gegeven, ik had echt gehoopt dat ik hem kon strikken,’ ze begroef haar gezicht in haar armen, ‘Dat wordt een hele avond vriendelijk lachen en een beetje over bijtjes en bloemetjes praten.’
‘Bloemetjes en de bijtjes,’ corrigeerde Jazz haar onschuldig, ‘Kom op Fay, het is niet het einde van de wereld. Misschien kan je wel aanpappen met die speciale fotograaf? Dan scoor je misschien wel exclusieve foto’s.’
Haar gezicht klaarde op en Fay kon Jazz wel omhelzen, ‘Daar heb ik helemaal niet aan gedacht!’
Na nog een uur aan de bar te hebben gezeten, besloten ze zich terug te trekken op hun kamer. Jazz had zich eigenlijk nog nooit zo opgedoft voor een feest, zelfs niet voor Luuk’s dertigste verjaardag. Fay had echter overal aan gedacht als het om kleding ging en had besloten dat Jazz absoluut niet uit de toon mocht vallen tussen al die miljonairs.
Ze had een prachtige donkerrode jurk voor beste vriendin uitgezocht, met de hulp van Jazz’ schoonzusje. Die runde een goedlopende kledingboetiek in Amsterdam Zuid en had op korte termijn aan een jurk kunnen komen die de elegantie beantwoordde die op zo’n gala nodig was.
‘Kijk,’ zei Fay triomfantelijk, ‘Je doet totaal niet onder voor een prinses!’
Enigszins opgelaten bekeek Jazz zich in de spiegel, ze herkende zichzelf amper in de vrouw die haar terug staarde. Haar lange kastanje bruine haar lag in een elegante knot in haar nek, Fay had haar gezicht licht opgemaakt, want haar donkerblauwe ogen sprongen er met een beetje mascara al uit.
‘Het blijft me een raadsel waarom Luuk het nodig vond om vreemd te gaan,’ merkte Fay op, ‘Kijk dan, je bent beeldschoon.’
Jazz glimlachte, ‘Weet je, maak eens een foto van me. Dan zetten we die op Facebook,’ ze grijnsde ondeugend, ‘Ik heb Luuks broertje nog steeds in mijn vriendenlijst staan en die laat altijd alles aan Luuk zien.’
Fay’s groene ogen twinkelden van plezier, ‘We gaan hem eens laten zien wat hij heeft weggegooid.’
Na een korte foto sessie, hielp Jazz haar beste vriendin. Fay was net zo mooi gekleed Jazz, in een donkergroene jurk, met haar rode haar opgestoken met spelden. Het enige nadeel was dat ze verplicht was een label op haar jurk te dragen die liet zien dat ze van de pers was. Grommend had Fay op haar jurk gespeld om vervolgens een lange tirade te geven dat Stavros Rigas belachelijke regels had verzonnen om de pers dwars te zitten.
Jazz hoorde het met een klein glimlachje aan en wierp nogmaals een blik op de spiegel, ze stond echt versteld van zichzelf en vroeg even af waar de echte Jasmine Veldenhof gebleven was. Ze besloot zich inwendig om zich vaker zo te kleden, ‘Laten we gaan,’ zei Fay plotseling en Jazz schrok op uit haar gedachten, ‘Liever te vroeg, dan te laat aanwezig.’
Vanwege het grote aantal gasten dat de zaal binnen trad, vond Stavros het onnodig om iedereen bij de deur te begroeten. Zijn moeder was het daar niet mee eens, maar haar zoon was nou eenmaal gewend om zijn zin door te drijven. Gelukkig voor Stavros, was zijn zusje Cynthia het er mee eens, “Mama er komen meer dan driehonderd mensen!” was haar gekwelde reactie geweest.
Katerina was zuchtend voor haar twee kinderen gezwicht, ondanks dat ze wist hoe Alexandre op deze etiquette gesteld was geweest. Ze stond naast haar dochter en keek met een warme glimlach neer op diens zwangere buik, ze keek er naar uit om over vier maanden haar eerste kleinkind in haar armen te houden. Ze keek naar Stavros en wou dat hij ook zou opschieten. Over enkele maanden zou hij dertig worden en dan had hij nog een jaar om de voorwaarden van zijn vader testament te volbrengen.
Waarom kon hij niet gewoon een leuke jonge vrouw vinden en daarmee trouwen, vroeg ze zich hopeloos af.
Als Stavros de gedachten van zijn moeder kon horen, dan zou hij haar een boze blik hebben toegezonden. In plaats daarvan zag hij één van zijn beste vrienden hem benaderen. De knappe Amerikaan; Christopher Wright, zijn rechterhand bij Rigas International en één van de drie mannen waar Stavros zijn leven aan durfde toe te vertrouwen. De andere twee waren zijn neven; Nicco Rigas en Rick Felton.
‘Monika is er,’ mompelde Christopher terwijl hij naast Stavros kwam staan, ‘Ik zal zorgen dat ze niet bij je in de buurt komt.’
‘Ik moest haar wel uitnodigen,’ legde Stavros uit, ‘Ze is één van de populairste actrices van Frankrijk.’
‘Ik snap het,’ Christopher grijnsde, ‘Ik hou me wel met haar bezig. Ze zal niet aan je denken vannacht.’
‘Waarom wil je toch altijd mijn afdankertjes?’ vroeg Stavros.
‘Omdat ze altijd behoefte hebben aan een sterke arm wanneer jij ze hebt gedumpt. Geloof me, ze zijn altijd het erg bereidwillig. Heb jij al iemand op het oog voor vanavond?’
Stavros haalde zijn schouders op, ‘Niet echt, hoewel, ik liep vanmiddag tegen een dame op. Die beviel me wel, maar ik weet niet wie ze is.’
‘Alle gasten in het hotel zijn vanavond aanwezig. Ongetwijfeld is ze hier ook.’
‘Stavros,’ klonk de strenge Griekse stem van zijn moeder plotseling, ‘Het is tijd voor je openingsspeech.’
‘Excuseer me,’ Stavros sloeg zijn vriend op zijn schouder en liep richting het podium.
Haar ogen volgden hem terwijl hij richting de microfoon liep. Hij zag er waanzinnig aantrekkelijk uit, bekende Jazz zichzelf, zijn kleding stond hem perfect, zijn witte colbert, zijn zwarte overhemd en ditto zwarte pantalon. Zijn zwarte haar was netjes naar achter gekamd.
Ze hoorde hoe hij aan zijn speech begon, maar lette niet op wat hij zei. Ze dacht aan hoe zijn sterke armen haar hadden opgevangen, hoe zijn sensuele lippen naar haar hadden geglimlacht.
Jazz! Berispte ze zichzelf, Je lijkt wel een loopse teef, het is gewoon een man!
Ze herinnerde haar woorden van enkele weken geleden, ze had gezworen dat ze nooit weer voor een mooi gezicht zou vallen en ze zichzelf aan die belofte houden.
Stavros sloot zijn speech af en opende de stille veiling. Gelukkig zouden zijn moeder en zusje die waarnemen, wetende wat voor hekel Stavros er aan had. Terwijl het orkest dat hij had ingehuurd begon te spelen en de eerste dansparen de dansvloer opkwamen, liet hij zijn blik nogmaals door de zaal gaan. Hij zag hoe enkele journalisten hun eerste slachtoffers zochten om mee te praten, hij keek er geërgerd naar. Hij had een hekel aan de pers sinds ze onwaarheden over hem begonnen te verkondigen en zijn liefdesavonturen breed uitgemeten in de tabloids stonden.
Zijn moeder had hem echter erop gewezen dat zijn vader nooit de pers had geweerd en dat Stavros het ook niet kon doen. Ze was het wel eens met Stavros’ regels, vooral dat hij maar één fotograaf op het feest liet rondlopen.
Ineens zag hij haar en verdwenen zijn gedachten op de achtergrond. Ze stond bij de wijnfontein en vulde haar glas, terwijl ze ongemakkelijk om zich heen keek. Ze hoort hier niet, dacht hij en vroeg zich af wat ze hier deed. Hij liep van het podium af en ging onmiddellijk op zijn doel af.
‘A pretty girl like you shouldn’t drink,’ zei hij zachtjes en ze keek verschrikt op. Haar donkerblauwe ogen werden groot verbazing, dezelfde verbazing die hij vanmiddag ook in haar ogen had gezien.
‘W-wat zou ik anders moeten doen?’ vroeg ze in perfect Engels.
Hij grijnsde, ‘Je zou kunnen dansen?’
‘Ik dans niet,’ zei ze snel.
Hij begon te lachen en haalde een haarlokje uit haar ogen, hij krulde het om zijn vingers, ‘Wie ben jij?’ vroeg hij, ‘Ik heb je hier nooit eerder gezien en je bent duidelijk niet bekend, anders zou er wel een journalist om je heen vliegen.’
Ze grinnikte, ‘Ik ben eigenlijk een vriendin van een journalist. Ze mocht iemand meenemen en ze heeft mij gekozen.’
Even was hij verbaasd aangezien de meeste journalisten er altijd voor kozen om alleen te komen en die extra uitnodiging te negeren. ‘Wie is die vriendin?’ vroeg hij.
Ongemakkelijk wees ze op een dame met rood haar en een groene jurk aan die in gesprek was met zijn fotograaf.
‘Dekéra,’ vloekte hij zachtjes, ‘Mijn neef is te makkelijk verleiden.’
‘Je neef?’ vroeg ze.
Hij knikte, zijn vinger liet eindelijk haar lok los, ‘Hij is de zoon van mijn tante van vaderskant. Ze is getrouwd met een Engelsman.’
‘Fay flirt met hem,’ merkte ze op en hij zag een twinkeling in haar ogen verschijnen.
Hij wilde haar, was het eerste wat in hem opkwam. Hij wilde haar beminnen en het genot in haar ogen zien branden. ‘Ga met me mee, agapi̱ménos,’ mompelde hij.
In haar blauwe ogen verscheen een waarschuwende blik en haar stem klonk ijzig toen ze de simpele lettergreep uitsprak die hij verafschuwde, ‘Nee.’
Hij wist een krampachtige glimlach aan haar te geven, terwijl hij zijn kaakspieren voelde samenspannen, ‘Waarom niet?’
Ze keek hem even zwijgend aan en zei toen zacht, ‘Ik date niet.’
‘Zie het dan niet als date,’ mompelde hij.
‘Mijn antwoord blijft nee,’ zei ze stellig, ‘Het spijt me.’
Hij draaide zich abrupt om en liep bij haar weg. Cynthia keek hem verbaasd aan toen hij naast haar kwam staan, ‘Waarom kijk je zo boos?’
‘Ze zei nee,’ mompelde hij nors.
‘Wie?’ vroeg Cynthia niet begrijpend.
Hij wees haar aan, ze stond inmiddels met haar rug naar hem toegekeerd, haar blik duidelijk gericht op haar vriendin en zijn neef.
‘Wie is dat?’
Hij haalde zijn schouders op, ‘Ik weet haar naam nog niet, maar ze zei nee toen ik haar vroeg met mee te gaan.’
Zijn zusje moest moeite doen om haar gezicht in een plooi te houden, terwijl ze inwendig moest lachen. Zij wist beter dan wie dan ook dat Stavros nog nooit was afgewezen. Tot haar ergernis lagen de vrouwen aan de voeten van haar broer, zijn geld en knappe uiterlijk waren een geweldig aantrekkingsmechanisme voor hem.
‘Nou,’ zei ze opgewekt, ‘Dan heb je dat ook een keer meegemaakt. Hé, kijk niet zo zuur Stavros. Er lopen genoeg vrouwen rond die je wel willen.’
‘Vrouwen zeggen geen nee tegen mij,’ zei hij arrogant, ‘Ik krijg altijd wie ik wil.
‘Wat ben je toch een verwend klein jongetje Stavros,’ mompelde zijn zusje, ‘Kijk nou haar. Ze voelt zich absoluut niet prettig en dan ben jij haar ook nog aan het intimideren.’
‘Ik intimideer haar niet,’ protesteerde hij meteen, ‘Ik wil haar.’
Cynthia sloeg haar handen in de lucht, ‘Laat ook maar zitten, het is over duidelijk dat jij niet bereid bent om te luisteren.’ Ze liep bij hem weg, maar haar plaats werd snel ingenomen door zijn vriend Christopher.
‘Ben je afgewezen?’ klonk er half lachend.
‘Hou je mond,’ gromde Stavros, ‘Wat is er met haar? Wie zegt nou nee als één van de rijkste mannen ter wereld met je naar bed wil?’
‘Laat het gewoon,’ zei Chris verveeld, ‘Ze is het niet waard om je druk over te maken.’
‘Dat is ze wel,’ mompelde hij, ‘Want ik wil haar en zal haar krijgen ook.’
Tegen de tijd dat Fay haar gezelschap kwam houden aan de bar, had Jazz al haar tweede drankje besteld. Met een zucht streek haar beste vriendin naast haar neer en klaagde over de waslijst aan regels die de gastheer had opgesteld.
‘Alles wat wij opschrijven wordt achteraf gecontroleerd,’ zei ze geprikkeld, ‘Hoezo persvrijheid? Dit is het society event van het jaar!’
Jazz besloot haar ontmoeting met Stavros Rigas maar even geheim te houden, ze voelde zich ergens ook vreemd opgelucht dat Fay een hekel aan hem begon te krijgen.
‘Die arrogante Griekse blaaskaak had net zo goed geen pers kunnen uitnodigen. Wij mogen geen foto’s maken, wij moeten rekening met het privé leven van de gasten en mogen niet vragen naar recente schandalen.’
‘Welke recente schandalen?’ vroeg Jazz nieuwsgierig.
‘O je weet wel, die van die vreemdgaande acteur. En er loopt een zakenman rond die wordt verdacht van belastingontduiking. Hij heeft nog geen enkele reactie gegeven, ik had echt gehoopt dat ik hem kon strikken,’ ze begroef haar gezicht in haar armen, ‘Dat wordt een hele avond vriendelijk lachen en een beetje over bijtjes en bloemetjes praten.’
‘Bloemetjes en de bijtjes,’ corrigeerde Jazz haar onschuldig, ‘Kom op Fay, het is niet het einde van de wereld. Misschien kan je wel aanpappen met die speciale fotograaf? Dan scoor je misschien wel exclusieve foto’s.’
Haar gezicht klaarde op en Fay kon Jazz wel omhelzen, ‘Daar heb ik helemaal niet aan gedacht!’
Na nog een uur aan de bar te hebben gezeten, besloten ze zich terug te trekken op hun kamer. Jazz had zich eigenlijk nog nooit zo opgedoft voor een feest, zelfs niet voor Luuk’s dertigste verjaardag. Fay had echter overal aan gedacht als het om kleding ging en had besloten dat Jazz absoluut niet uit de toon mocht vallen tussen al die miljonairs.
Ze had een prachtige donkerrode jurk voor beste vriendin uitgezocht, met de hulp van Jazz’ schoonzusje. Die runde een goedlopende kledingboetiek in Amsterdam Zuid en had op korte termijn aan een jurk kunnen komen die de elegantie beantwoordde die op zo’n gala nodig was.
‘Kijk,’ zei Fay triomfantelijk, ‘Je doet totaal niet onder voor een prinses!’
Enigszins opgelaten bekeek Jazz zich in de spiegel, ze herkende zichzelf amper in de vrouw die haar terug staarde. Haar lange kastanje bruine haar lag in een elegante knot in haar nek, Fay had haar gezicht licht opgemaakt, want haar donkerblauwe ogen sprongen er met een beetje mascara al uit.
‘Het blijft me een raadsel waarom Luuk het nodig vond om vreemd te gaan,’ merkte Fay op, ‘Kijk dan, je bent beeldschoon.’
Jazz glimlachte, ‘Weet je, maak eens een foto van me. Dan zetten we die op Facebook,’ ze grijnsde ondeugend, ‘Ik heb Luuks broertje nog steeds in mijn vriendenlijst staan en die laat altijd alles aan Luuk zien.’
Fay’s groene ogen twinkelden van plezier, ‘We gaan hem eens laten zien wat hij heeft weggegooid.’
Na een korte foto sessie, hielp Jazz haar beste vriendin. Fay was net zo mooi gekleed Jazz, in een donkergroene jurk, met haar rode haar opgestoken met spelden. Het enige nadeel was dat ze verplicht was een label op haar jurk te dragen die liet zien dat ze van de pers was. Grommend had Fay op haar jurk gespeld om vervolgens een lange tirade te geven dat Stavros Rigas belachelijke regels had verzonnen om de pers dwars te zitten.
Jazz hoorde het met een klein glimlachje aan en wierp nogmaals een blik op de spiegel, ze stond echt versteld van zichzelf en vroeg even af waar de echte Jasmine Veldenhof gebleven was. Ze besloot zich inwendig om zich vaker zo te kleden, ‘Laten we gaan,’ zei Fay plotseling en Jazz schrok op uit haar gedachten, ‘Liever te vroeg, dan te laat aanwezig.’
Vanwege het grote aantal gasten dat de zaal binnen trad, vond Stavros het onnodig om iedereen bij de deur te begroeten. Zijn moeder was het daar niet mee eens, maar haar zoon was nou eenmaal gewend om zijn zin door te drijven. Gelukkig voor Stavros, was zijn zusje Cynthia het er mee eens, “Mama er komen meer dan driehonderd mensen!” was haar gekwelde reactie geweest.
Katerina was zuchtend voor haar twee kinderen gezwicht, ondanks dat ze wist hoe Alexandre op deze etiquette gesteld was geweest. Ze stond naast haar dochter en keek met een warme glimlach neer op diens zwangere buik, ze keek er naar uit om over vier maanden haar eerste kleinkind in haar armen te houden. Ze keek naar Stavros en wou dat hij ook zou opschieten. Over enkele maanden zou hij dertig worden en dan had hij nog een jaar om de voorwaarden van zijn vader testament te volbrengen.
Waarom kon hij niet gewoon een leuke jonge vrouw vinden en daarmee trouwen, vroeg ze zich hopeloos af.
Als Stavros de gedachten van zijn moeder kon horen, dan zou hij haar een boze blik hebben toegezonden. In plaats daarvan zag hij één van zijn beste vrienden hem benaderen. De knappe Amerikaan; Christopher Wright, zijn rechterhand bij Rigas International en één van de drie mannen waar Stavros zijn leven aan durfde toe te vertrouwen. De andere twee waren zijn neven; Nicco Rigas en Rick Felton.
‘Monika is er,’ mompelde Christopher terwijl hij naast Stavros kwam staan, ‘Ik zal zorgen dat ze niet bij je in de buurt komt.’
‘Ik moest haar wel uitnodigen,’ legde Stavros uit, ‘Ze is één van de populairste actrices van Frankrijk.’
‘Ik snap het,’ Christopher grijnsde, ‘Ik hou me wel met haar bezig. Ze zal niet aan je denken vannacht.’
‘Waarom wil je toch altijd mijn afdankertjes?’ vroeg Stavros.
‘Omdat ze altijd behoefte hebben aan een sterke arm wanneer jij ze hebt gedumpt. Geloof me, ze zijn altijd het erg bereidwillig. Heb jij al iemand op het oog voor vanavond?’
Stavros haalde zijn schouders op, ‘Niet echt, hoewel, ik liep vanmiddag tegen een dame op. Die beviel me wel, maar ik weet niet wie ze is.’
‘Alle gasten in het hotel zijn vanavond aanwezig. Ongetwijfeld is ze hier ook.’
‘Stavros,’ klonk de strenge Griekse stem van zijn moeder plotseling, ‘Het is tijd voor je openingsspeech.’
‘Excuseer me,’ Stavros sloeg zijn vriend op zijn schouder en liep richting het podium.
Haar ogen volgden hem terwijl hij richting de microfoon liep. Hij zag er waanzinnig aantrekkelijk uit, bekende Jazz zichzelf, zijn kleding stond hem perfect, zijn witte colbert, zijn zwarte overhemd en ditto zwarte pantalon. Zijn zwarte haar was netjes naar achter gekamd.
Ze hoorde hoe hij aan zijn speech begon, maar lette niet op wat hij zei. Ze dacht aan hoe zijn sterke armen haar hadden opgevangen, hoe zijn sensuele lippen naar haar hadden geglimlacht.
Jazz! Berispte ze zichzelf, Je lijkt wel een loopse teef, het is gewoon een man!
Ze herinnerde haar woorden van enkele weken geleden, ze had gezworen dat ze nooit weer voor een mooi gezicht zou vallen en ze zichzelf aan die belofte houden.
Stavros sloot zijn speech af en opende de stille veiling. Gelukkig zouden zijn moeder en zusje die waarnemen, wetende wat voor hekel Stavros er aan had. Terwijl het orkest dat hij had ingehuurd begon te spelen en de eerste dansparen de dansvloer opkwamen, liet hij zijn blik nogmaals door de zaal gaan. Hij zag hoe enkele journalisten hun eerste slachtoffers zochten om mee te praten, hij keek er geërgerd naar. Hij had een hekel aan de pers sinds ze onwaarheden over hem begonnen te verkondigen en zijn liefdesavonturen breed uitgemeten in de tabloids stonden.
Zijn moeder had hem echter erop gewezen dat zijn vader nooit de pers had geweerd en dat Stavros het ook niet kon doen. Ze was het wel eens met Stavros’ regels, vooral dat hij maar één fotograaf op het feest liet rondlopen.
Ineens zag hij haar en verdwenen zijn gedachten op de achtergrond. Ze stond bij de wijnfontein en vulde haar glas, terwijl ze ongemakkelijk om zich heen keek. Ze hoort hier niet, dacht hij en vroeg zich af wat ze hier deed. Hij liep van het podium af en ging onmiddellijk op zijn doel af.
‘A pretty girl like you shouldn’t drink,’ zei hij zachtjes en ze keek verschrikt op. Haar donkerblauwe ogen werden groot verbazing, dezelfde verbazing die hij vanmiddag ook in haar ogen had gezien.
‘W-wat zou ik anders moeten doen?’ vroeg ze in perfect Engels.
Hij grijnsde, ‘Je zou kunnen dansen?’
‘Ik dans niet,’ zei ze snel.
Hij begon te lachen en haalde een haarlokje uit haar ogen, hij krulde het om zijn vingers, ‘Wie ben jij?’ vroeg hij, ‘Ik heb je hier nooit eerder gezien en je bent duidelijk niet bekend, anders zou er wel een journalist om je heen vliegen.’
Ze grinnikte, ‘Ik ben eigenlijk een vriendin van een journalist. Ze mocht iemand meenemen en ze heeft mij gekozen.’
Even was hij verbaasd aangezien de meeste journalisten er altijd voor kozen om alleen te komen en die extra uitnodiging te negeren. ‘Wie is die vriendin?’ vroeg hij.
Ongemakkelijk wees ze op een dame met rood haar en een groene jurk aan die in gesprek was met zijn fotograaf.
‘Dekéra,’ vloekte hij zachtjes, ‘Mijn neef is te makkelijk verleiden.’
‘Je neef?’ vroeg ze.
Hij knikte, zijn vinger liet eindelijk haar lok los, ‘Hij is de zoon van mijn tante van vaderskant. Ze is getrouwd met een Engelsman.’
‘Fay flirt met hem,’ merkte ze op en hij zag een twinkeling in haar ogen verschijnen.
Hij wilde haar, was het eerste wat in hem opkwam. Hij wilde haar beminnen en het genot in haar ogen zien branden. ‘Ga met me mee, agapi̱ménos,’ mompelde hij.
In haar blauwe ogen verscheen een waarschuwende blik en haar stem klonk ijzig toen ze de simpele lettergreep uitsprak die hij verafschuwde, ‘Nee.’
Hij wist een krampachtige glimlach aan haar te geven, terwijl hij zijn kaakspieren voelde samenspannen, ‘Waarom niet?’
Ze keek hem even zwijgend aan en zei toen zacht, ‘Ik date niet.’
‘Zie het dan niet als date,’ mompelde hij.
‘Mijn antwoord blijft nee,’ zei ze stellig, ‘Het spijt me.’
Hij draaide zich abrupt om en liep bij haar weg. Cynthia keek hem verbaasd aan toen hij naast haar kwam staan, ‘Waarom kijk je zo boos?’
‘Ze zei nee,’ mompelde hij nors.
‘Wie?’ vroeg Cynthia niet begrijpend.
Hij wees haar aan, ze stond inmiddels met haar rug naar hem toegekeerd, haar blik duidelijk gericht op haar vriendin en zijn neef.
‘Wie is dat?’
Hij haalde zijn schouders op, ‘Ik weet haar naam nog niet, maar ze zei nee toen ik haar vroeg met mee te gaan.’
Zijn zusje moest moeite doen om haar gezicht in een plooi te houden, terwijl ze inwendig moest lachen. Zij wist beter dan wie dan ook dat Stavros nog nooit was afgewezen. Tot haar ergernis lagen de vrouwen aan de voeten van haar broer, zijn geld en knappe uiterlijk waren een geweldig aantrekkingsmechanisme voor hem.
‘Nou,’ zei ze opgewekt, ‘Dan heb je dat ook een keer meegemaakt. Hé, kijk niet zo zuur Stavros. Er lopen genoeg vrouwen rond die je wel willen.’
‘Vrouwen zeggen geen nee tegen mij,’ zei hij arrogant, ‘Ik krijg altijd wie ik wil.
‘Wat ben je toch een verwend klein jongetje Stavros,’ mompelde zijn zusje, ‘Kijk nou haar. Ze voelt zich absoluut niet prettig en dan ben jij haar ook nog aan het intimideren.’
‘Ik intimideer haar niet,’ protesteerde hij meteen, ‘Ik wil haar.’
Cynthia sloeg haar handen in de lucht, ‘Laat ook maar zitten, het is over duidelijk dat jij niet bereid bent om te luisteren.’ Ze liep bij hem weg, maar haar plaats werd snel ingenomen door zijn vriend Christopher.
‘Ben je afgewezen?’ klonk er half lachend.
‘Hou je mond,’ gromde Stavros, ‘Wat is er met haar? Wie zegt nou nee als één van de rijkste mannen ter wereld met je naar bed wil?’
‘Laat het gewoon,’ zei Chris verveeld, ‘Ze is het niet waard om je druk over te maken.’
‘Dat is ze wel,’ mompelde hij, ‘Want ik wil haar en zal haar krijgen ook.’