Hoofdstuk 5
Nikko Rigas zette zenuwachtig de koppen cappuccino neer op het tafeltje, waar zijn oudere neven tegenover zaten. Stavros glimlachte naar zijn tweeëntwintigjarige neef en gebaarde hem weg te lopen. Hij pakte zijn lepeltje en begon er rustig in te roeren.
Zijn neef liet het kopje onaangeroerd staan, terwijl zijn ogen de rustige bewegingen van het lepeltje in de gaten hield.
‘Je krijgt je baan niet terug Mikkos,’ zei Stavros kalm.
De donkere ogen van zijn neef keken Stavros boos aan, ‘Ik heb recht op die baan, ik heb recht op dit restaurant,’ siste hij tussen zijn tanden door.
‘Onze oom dacht daar anders over.’
‘Ik heb vanaf mijn vijftiende hier gewerkt! Ik heb me omhoog gewerkt van afwashulpje tot assistent manager en waar was jij al die tijd?’
Stavros glimlachte, ‘Op Harvard.’
Hoewel hij die twee woorden op een geamuseerde toon zei, kon hij zien dat Mikkos dat niet zo zag. Die woorden waren voor Mikkos nogmaals het bewijs dat Stavros alles kwam aanwaaien, hij had alles gekregen dat Mikkos niet kon krijgen, een universitaire studie en het restaurant waar Mikkos zogenaamd van hield. Stavros begon er plezier in te krijgen om Mikkos op die dingen te wijzen, een binnenpretje.
‘Ik snap je niet Mikkos, werkelijk,’ merkte Stavros op, ‘Ik heb je een goedbetaalde baan aangeboden bij mijn bedrijf, omdat je visies en ideeën daar beter tot z’n recht kunnen komen dan hier. En je weigert? Waarom denk je in vredesnaam dat je dit restaurant kunt leiden?’
‘Onze oom heeft dit restaurant verwaarloosd, hij ging niet mee met de tijd. Ik kan dit restaurant bekend laten worden over het eiland.’
‘Kijk en daar ga jij de fout al in,’ zei Stavros, ‘Ik ben het met je eens dat onze oom doof was voor vernieuwingen. Maar jouw plannen zullen dit restaurant de afgrond in duwen,’ hij glimlachte niet meer en de kalme blik in zijn ogen was verdwenen, ‘Je wilt dure gerechten op de kaart zetten, terwijl je wilt bezuinigen op de inkopen? Je visie is misplaatst en idealistisch in een tijd als deze.’
Mikkos stond met een ruk op, ‘Jij hebt het mis!’
‘Ga zitten,’ de zachte dreigende toon in Stavros’ stem, was genoeg om menig man te laten gehoorzamen. Helaas was Mikkos niet één van die mannen.
‘Ik ben het zat om naar jouw pijpen te dansen Stavros,’ zei Mikkos, ‘Ik pak je terug, jij zal wensen dat je me hier had laten werken.’
Met een doffe knal sloeg Stavros met zijn vuist op tafel, hij stond op, ‘Pas op je woorden Mikkos. Je mag mijn neef zijn, maar ieder die mij op wat voor manier bedreigd, zal ik niet vergeven.’
De twee mannen stonden tegenover elkaar, de lange knappe Stavros tegenover de kleinere kalige Mikkos, die niet in de buurt kwam bij de goede looks van zijn neef. Mikkos spuugde in zijn gezicht en liep toen het restaurant uit de haven op.
Kwaad veegde Stavros zijn gezicht af en liep met snelle passen achter zijn neef aan. Hij keek om zich heen om te zien welke kant Mikkos had genomen. Hij besloot richting de hoofdstraat van Pythagorion te lopen, nog steeds ziedend dat zijn neef hem in zijn gezicht had gespuugd.
Hij voelde hoe hij tegen iemand op botste, maar wist diegene op te vangen voor die viel. Enigszins verbaasd keek hij in de donkerblauwe ogen van een jonge vrouw, die hem met dezelfde blik aankeek.
‘Jazz,’ zei hij en zijn mond voelde plotseling droog aan.
‘We moeten stoppen elkaar zo te ontmoeten,’ klonk er droogjes.
Wat deed hij hier?
Die vraag kwam onmiddellijk bij haar op. Drie maanden waren voorbij gegaan sinds die nacht in Monaco, drie maanden waar ze bijna elke dag aan hun passie had gedacht. Hoewel Fay in het begin vol medeleven was, had ze na twee weken wel scherp opgemerkt dat het gewoon een rebound was. “Je blijft niet stil staan bij een rebound…”
Dus had ze geprobeerd hem te vergeten en hem inderdaad te zien als een rebound guy, degene die je over je gebroken hart heen helpt. Ze had enkele dates gehad, ze was zelfs met één man naar bed geweest. Maar het was niet hetzelfde geweest, ze had iets gemist, ze kon alleen haar vinger er niet op leggen.
Zoals Fay had voorspeld waren er inderdaad artikelen verschenen over haar en Stavros, maar omdat niemand wist wie zij was, werd ze niet met naam benoemd en was alles berust op geruchten.
Nu waren zij en Fay op vakantie gegaan naar Samos, waar ze een week zouden blijven. Fay had al snel aangegeven dat ze liever bij het zwembad bleef, sinds Monaco was ze al heen en weer gereisd richting London, New York en Milaan, ze had nu behoefte aan rust.
Daarom was Jazz vandaag alleen naar de haven Pythagorion gegaan en kennelijk gelijk in de armen van haar duivel gelopen.
‘Wat doe je hier?’ vroeg hij terwijl hij losliet.
‘Vakantie,’ antwoordde ze, ‘En jij?’
‘Dit is mijn geboorte eiland,’ legde hij uit, ‘Ik woon hier.’
‘Je woont hier?’ ze wist niet eens waarom ze verbaasd was, in haar achterhoofd herinnerde ze dat hij inderdaad zoiets had gezegd.
Ze keken elkaar ongemakkelijk aan, het voelen van zijn sterke armen had haar begeerte doen stijgen en ze kon zien dat hij hetzelfde dacht. ‘Ik zou het fijn vinden om vanavond met je te eten,’ begon hij zacht.
‘Nee,’ zei ze voor ze de erg in had
‘Is dat altijd je eerste antwoord?’ hij keek haar geamuseerd aan.
‘Het lijkt me niet verstandig Stavros,’ zei ze eerlijk, ‘Je weet wat er de vorige keer is gebeurd.’
‘Dat weet ik heel goed,’ mompelde hij zacht en ze voelde een siddering door haar lichaam gaan.
‘Nee,’ piepte ze en slikte, ‘Stavros, alsjeblieft.’
Zijn gezicht betrok, zijn amandelbruine ogen werden donker en zijn kaak verstrakte, ‘Jasmine,’ begon hij gevaarlijk zacht, ‘We hebben nog wat uit te praten.’
‘Ik ben niet alleen, ik moet ook om Fay denken,’ begon ze.
‘Rick is ook op Samos,’ merkte Stavros op, ‘Hij was erg te spreken over je vriendin. Ik denk dat hij haar wel mee uit wilt nemen vanavond. Dus dat zou betekenen dat jij vanavond vrij bent,’ hij grijnsde en ze rolde met haar ogen.
‘Nee,’ zei ze weer.
‘Ja,’ mompelde hij en trok haar terug in zijn armen, zijn lippen beroerde zacht haar lippen, ‘Ik wil je nog steeds Jazz.’
‘Niet genoeg om met andere vrouwen uit varen te gaan,’ siste ze venijnig.
‘Ah,’ zei hij met een tevreden glimlach, ‘Je kon niet weerstaan om me op te zoeken, dus dan heb je dus ook nog aan mij gedacht.’
‘Verbeeld je maar niets.’
‘Ik verbeeld me heel veel als het om jou gaat,’ hij liet haar los en ze voelde een blos op stijgen vanuit haar hals, ‘Ik haal je vanavond op,’ toen draaide hij zich om en liep terug richting een restaurant.
‘Rick is hier!’ Fay keek haar opgetogen aan, ‘Hij stond ineens naast me bij het zwembad!’
‘Hoe wist hij waar je zat?’ vroeg Jazz achterdochtig, terwijl ze de boodschappen opborg in hun kleine koelkastje
‘Zijn neef is de eigenaar. Het is nogal een grote familie die Rigas clan.’
‘Stavros is hier ook,’ zei Jazz humeurig, ‘En hij wilt met me uit.’
Fay herstelde van haar eigen triomf, ‘Wacht… ben jij hem tegen het lijf gelopen?’
‘Letterlijk,’ antwoordde ze, ‘En hij accepteert mijn nee niet… Wat is er met die man? Waarom kan hij niet gewoon een afwijzing accepteren?’
‘Hm,’ Fay keek haar bedenkelijk aan, ‘Waarom zeg je steeds nee tegen hem?’
‘Omdat ik niet een van die blonde bimbo’s ben… trouwens ik ben nog niet vergeten hoe het de vorige keer is geëindigd.’
‘Hoe vaak heb ik je al niet gezegd dat je hem niet telkens moet googelen! Je doet je er zelf alleen maar onnodig pijn mee.
‘Ik google hem niet!’
‘Oh, dus als ik nu je internet geschiedenis zou bekijken dan zou ik geen artikelen zien over hem. Hij is de laatste drie maanden niet uit je gedachten geweest Jazz. Als je het wilt afsluiten dan moet je met hem uitgaan.’
‘Je wilt gewoon het appartement voor jezelf hebben,’ beet Jazz haar vriendin toe.
Fay grijnsde, ‘Dat zal ik niet ontkennen. Rick komt vanavond hierheen en ik wil hem graag beter leren kennen. We zien wel waar het schip strand. En zo moet jij ook denken.
‘Stavros wil me alleen voor de seks.’
Fay zei niets, maar Jazz kon haar gezicht zien dat ze het er niet mee eens was, ‘Ga met hem uit Jazz, gedraag je niet als een preutse non. Zo heb je je in Monaco ook niet gedragen.’
Precies om zeven uur reed Stavros de parkeerplaats van het appartementencomplex op. Jazz kon niet anders toegeven dan dat de casual look hem goed stond. Toen ze hem in de ochtend had gezien had hij een net pak gedragen, zijn zwarte haar netjes achterover gekamd. Nu had hij een wit overhemd aan, met de bovenste drie knopen los, hij droeg beige broek met sportschoenen eronder. Plukjes van zijn zwarte haar hingen voor zijn amandelbruine ogen.
‘Ik wist wel dat je op me zou wachten,’ klonk er zelfverzekerd, toen hij Jazz op een bankje zag wachten.
‘Fay wou me graag het huis uithebben, vanwege je neef,’ mompelde ze en liep naar hem toe.
‘Je ziet prachtig uit,’ zei hij en kuste haar kort op haar wang.
Ze bloosde, ze vond juist het tegendeel. Ze droeg een licht topje, met een korte rode rok eronder, Fay had haar op het laatste moment overgehaald om toch haar bikini er onderaan te houden. “Die is toch wit en schijnt niet door.”
‘Dank je,’ antwoordde ze zachtjes.
Hij liep om de auto heen en maakte de deur voor haar open, ‘Stap in madame,’ zei hij hoffelijk, ‘We gaan naar mijn jacht.’
‘Staat die in de oude haven?’
Hij schudde lachend zijn hoofd, ‘Normaal wel, maar het leek me verstandiger om in de nieuwe haven op te stappen.’
Ze maakten de korte rit richting de nieuwe haven van Samos en hij hielp haar met uitstappen. De aanraking van hun handen veroorzaakte een raar gevoel in haar maag. Ze zeiden niets terwijl ze richting zijn jacht liepen.
Jazz had op internet natuurlijk al foto’s gezien van Stavros’ grote trots, de 50 meter lange, met drie verdiepingen tellende, jachtschip. Ze moest grinniken toen ze de naam las; Stavros’ Pride.
‘Kom,’ hij pakte haar hand en leidde haar mee aan boord. Hij gaf haar onmiddellijk een rondleiding, terwijl het schip begon te varen. Hij vertelde dat hij een van zijn neven van moederskant kapitein was en hen vanavond zou rondvaren. Hij liet de zes luxe slaapkamers zien, die niet onderdeden voor de hotelkamers van Hotel de Paris, de luxe woonkamer, de eetkamer en uitgebreide keuken. Op het dek stond een ingebouwde jacuzzi, een bar en een kleine buitenkeuken.Ze leunde op de reling en keek naar het golfende water, ze zuchtte tevreden toen ze hem achter haar voelde staan.
‘Hoe vind je het?’ vroeg hij zacht.
‘Overweldigend is een goed woord,’ zei ze, ‘Het is echt prachtig, maar zo luxe. Ik snap waarom vrouwen het leuk vinden om met je uit te gaan. Je geeft ze het gevoel alsof ze een prinses zijn.’
‘En dat gevoel geef ik jou niet?’ hij kwam naast haar staan en keek haar indringend aan, ‘Nou?’
‘Nee,’ antwoordde ze eerlijk en ze zag zijn kaaklijn verstrakken, ‘Begrijp me niet verkeerd! Ik weet niet precies hoe ik me voel.’
‘Je voelt je tot me aangetrokken,’ zei hij met een kleine glimlach, ‘Maar het is anders dan de vorige keer, toen verloren we elkaar in de seksuele aantrekkingskracht. Dit keer ben je jezelf volledig bewust van je handelingen. Zo voel ik me ook Jazz.’
‘Dat geloof ik niet. Jij bent berekenend. Je weet wat je wilt en je zal het krijgen.’
‘Ik ben tevens een verwend klein jongetje zoals vele zouden beamen. Je hebt gelijk dat ik altijd krijg wat ik wil, dat was in Monaco ook zo. Maar dit keer weet ik niet precies wat ik wil.’
‘Je wilt mij.’
‘Ja,’ gaf hij langzaam toe, ‘Daar ben ik eerlijk in.’
Het schip minderde vaart en Jazz zag een klein strandje in zicht komen, eenzaam verborgen tussen de rotsen. ‘Gaan we daarheen?’ vroeg ze
Hij knikte, ‘Ik hoop dat je je bikini hebt meegenomen?’
Met een knipoog en enigszins opgelucht dat hun gesprek voorbij was, trok ze haar shirtje uit. ‘Fay had al een vermoeden denk ik.
‘De jacuzzi,’ grijnsde hij, ‘Excuseer me een moment Jazz, ik zal me ook even omkleden.’
Nikko Rigas zette zenuwachtig de koppen cappuccino neer op het tafeltje, waar zijn oudere neven tegenover zaten. Stavros glimlachte naar zijn tweeëntwintigjarige neef en gebaarde hem weg te lopen. Hij pakte zijn lepeltje en begon er rustig in te roeren.
Zijn neef liet het kopje onaangeroerd staan, terwijl zijn ogen de rustige bewegingen van het lepeltje in de gaten hield.
‘Je krijgt je baan niet terug Mikkos,’ zei Stavros kalm.
De donkere ogen van zijn neef keken Stavros boos aan, ‘Ik heb recht op die baan, ik heb recht op dit restaurant,’ siste hij tussen zijn tanden door.
‘Onze oom dacht daar anders over.’
‘Ik heb vanaf mijn vijftiende hier gewerkt! Ik heb me omhoog gewerkt van afwashulpje tot assistent manager en waar was jij al die tijd?’
Stavros glimlachte, ‘Op Harvard.’
Hoewel hij die twee woorden op een geamuseerde toon zei, kon hij zien dat Mikkos dat niet zo zag. Die woorden waren voor Mikkos nogmaals het bewijs dat Stavros alles kwam aanwaaien, hij had alles gekregen dat Mikkos niet kon krijgen, een universitaire studie en het restaurant waar Mikkos zogenaamd van hield. Stavros begon er plezier in te krijgen om Mikkos op die dingen te wijzen, een binnenpretje.
‘Ik snap je niet Mikkos, werkelijk,’ merkte Stavros op, ‘Ik heb je een goedbetaalde baan aangeboden bij mijn bedrijf, omdat je visies en ideeën daar beter tot z’n recht kunnen komen dan hier. En je weigert? Waarom denk je in vredesnaam dat je dit restaurant kunt leiden?’
‘Onze oom heeft dit restaurant verwaarloosd, hij ging niet mee met de tijd. Ik kan dit restaurant bekend laten worden over het eiland.’
‘Kijk en daar ga jij de fout al in,’ zei Stavros, ‘Ik ben het met je eens dat onze oom doof was voor vernieuwingen. Maar jouw plannen zullen dit restaurant de afgrond in duwen,’ hij glimlachte niet meer en de kalme blik in zijn ogen was verdwenen, ‘Je wilt dure gerechten op de kaart zetten, terwijl je wilt bezuinigen op de inkopen? Je visie is misplaatst en idealistisch in een tijd als deze.’
Mikkos stond met een ruk op, ‘Jij hebt het mis!’
‘Ga zitten,’ de zachte dreigende toon in Stavros’ stem, was genoeg om menig man te laten gehoorzamen. Helaas was Mikkos niet één van die mannen.
‘Ik ben het zat om naar jouw pijpen te dansen Stavros,’ zei Mikkos, ‘Ik pak je terug, jij zal wensen dat je me hier had laten werken.’
Met een doffe knal sloeg Stavros met zijn vuist op tafel, hij stond op, ‘Pas op je woorden Mikkos. Je mag mijn neef zijn, maar ieder die mij op wat voor manier bedreigd, zal ik niet vergeven.’
De twee mannen stonden tegenover elkaar, de lange knappe Stavros tegenover de kleinere kalige Mikkos, die niet in de buurt kwam bij de goede looks van zijn neef. Mikkos spuugde in zijn gezicht en liep toen het restaurant uit de haven op.
Kwaad veegde Stavros zijn gezicht af en liep met snelle passen achter zijn neef aan. Hij keek om zich heen om te zien welke kant Mikkos had genomen. Hij besloot richting de hoofdstraat van Pythagorion te lopen, nog steeds ziedend dat zijn neef hem in zijn gezicht had gespuugd.
Hij voelde hoe hij tegen iemand op botste, maar wist diegene op te vangen voor die viel. Enigszins verbaasd keek hij in de donkerblauwe ogen van een jonge vrouw, die hem met dezelfde blik aankeek.
‘Jazz,’ zei hij en zijn mond voelde plotseling droog aan.
‘We moeten stoppen elkaar zo te ontmoeten,’ klonk er droogjes.
Wat deed hij hier?
Die vraag kwam onmiddellijk bij haar op. Drie maanden waren voorbij gegaan sinds die nacht in Monaco, drie maanden waar ze bijna elke dag aan hun passie had gedacht. Hoewel Fay in het begin vol medeleven was, had ze na twee weken wel scherp opgemerkt dat het gewoon een rebound was. “Je blijft niet stil staan bij een rebound…”
Dus had ze geprobeerd hem te vergeten en hem inderdaad te zien als een rebound guy, degene die je over je gebroken hart heen helpt. Ze had enkele dates gehad, ze was zelfs met één man naar bed geweest. Maar het was niet hetzelfde geweest, ze had iets gemist, ze kon alleen haar vinger er niet op leggen.
Zoals Fay had voorspeld waren er inderdaad artikelen verschenen over haar en Stavros, maar omdat niemand wist wie zij was, werd ze niet met naam benoemd en was alles berust op geruchten.
Nu waren zij en Fay op vakantie gegaan naar Samos, waar ze een week zouden blijven. Fay had al snel aangegeven dat ze liever bij het zwembad bleef, sinds Monaco was ze al heen en weer gereisd richting London, New York en Milaan, ze had nu behoefte aan rust.
Daarom was Jazz vandaag alleen naar de haven Pythagorion gegaan en kennelijk gelijk in de armen van haar duivel gelopen.
‘Wat doe je hier?’ vroeg hij terwijl hij losliet.
‘Vakantie,’ antwoordde ze, ‘En jij?’
‘Dit is mijn geboorte eiland,’ legde hij uit, ‘Ik woon hier.’
‘Je woont hier?’ ze wist niet eens waarom ze verbaasd was, in haar achterhoofd herinnerde ze dat hij inderdaad zoiets had gezegd.
Ze keken elkaar ongemakkelijk aan, het voelen van zijn sterke armen had haar begeerte doen stijgen en ze kon zien dat hij hetzelfde dacht. ‘Ik zou het fijn vinden om vanavond met je te eten,’ begon hij zacht.
‘Nee,’ zei ze voor ze de erg in had
‘Is dat altijd je eerste antwoord?’ hij keek haar geamuseerd aan.
‘Het lijkt me niet verstandig Stavros,’ zei ze eerlijk, ‘Je weet wat er de vorige keer is gebeurd.’
‘Dat weet ik heel goed,’ mompelde hij zacht en ze voelde een siddering door haar lichaam gaan.
‘Nee,’ piepte ze en slikte, ‘Stavros, alsjeblieft.’
Zijn gezicht betrok, zijn amandelbruine ogen werden donker en zijn kaak verstrakte, ‘Jasmine,’ begon hij gevaarlijk zacht, ‘We hebben nog wat uit te praten.’
‘Ik ben niet alleen, ik moet ook om Fay denken,’ begon ze.
‘Rick is ook op Samos,’ merkte Stavros op, ‘Hij was erg te spreken over je vriendin. Ik denk dat hij haar wel mee uit wilt nemen vanavond. Dus dat zou betekenen dat jij vanavond vrij bent,’ hij grijnsde en ze rolde met haar ogen.
‘Nee,’ zei ze weer.
‘Ja,’ mompelde hij en trok haar terug in zijn armen, zijn lippen beroerde zacht haar lippen, ‘Ik wil je nog steeds Jazz.’
‘Niet genoeg om met andere vrouwen uit varen te gaan,’ siste ze venijnig.
‘Ah,’ zei hij met een tevreden glimlach, ‘Je kon niet weerstaan om me op te zoeken, dus dan heb je dus ook nog aan mij gedacht.’
‘Verbeeld je maar niets.’
‘Ik verbeeld me heel veel als het om jou gaat,’ hij liet haar los en ze voelde een blos op stijgen vanuit haar hals, ‘Ik haal je vanavond op,’ toen draaide hij zich om en liep terug richting een restaurant.
‘Rick is hier!’ Fay keek haar opgetogen aan, ‘Hij stond ineens naast me bij het zwembad!’
‘Hoe wist hij waar je zat?’ vroeg Jazz achterdochtig, terwijl ze de boodschappen opborg in hun kleine koelkastje
‘Zijn neef is de eigenaar. Het is nogal een grote familie die Rigas clan.’
‘Stavros is hier ook,’ zei Jazz humeurig, ‘En hij wilt met me uit.’
Fay herstelde van haar eigen triomf, ‘Wacht… ben jij hem tegen het lijf gelopen?’
‘Letterlijk,’ antwoordde ze, ‘En hij accepteert mijn nee niet… Wat is er met die man? Waarom kan hij niet gewoon een afwijzing accepteren?’
‘Hm,’ Fay keek haar bedenkelijk aan, ‘Waarom zeg je steeds nee tegen hem?’
‘Omdat ik niet een van die blonde bimbo’s ben… trouwens ik ben nog niet vergeten hoe het de vorige keer is geëindigd.’
‘Hoe vaak heb ik je al niet gezegd dat je hem niet telkens moet googelen! Je doet je er zelf alleen maar onnodig pijn mee.
‘Ik google hem niet!’
‘Oh, dus als ik nu je internet geschiedenis zou bekijken dan zou ik geen artikelen zien over hem. Hij is de laatste drie maanden niet uit je gedachten geweest Jazz. Als je het wilt afsluiten dan moet je met hem uitgaan.’
‘Je wilt gewoon het appartement voor jezelf hebben,’ beet Jazz haar vriendin toe.
Fay grijnsde, ‘Dat zal ik niet ontkennen. Rick komt vanavond hierheen en ik wil hem graag beter leren kennen. We zien wel waar het schip strand. En zo moet jij ook denken.
‘Stavros wil me alleen voor de seks.’
Fay zei niets, maar Jazz kon haar gezicht zien dat ze het er niet mee eens was, ‘Ga met hem uit Jazz, gedraag je niet als een preutse non. Zo heb je je in Monaco ook niet gedragen.’
Precies om zeven uur reed Stavros de parkeerplaats van het appartementencomplex op. Jazz kon niet anders toegeven dan dat de casual look hem goed stond. Toen ze hem in de ochtend had gezien had hij een net pak gedragen, zijn zwarte haar netjes achterover gekamd. Nu had hij een wit overhemd aan, met de bovenste drie knopen los, hij droeg beige broek met sportschoenen eronder. Plukjes van zijn zwarte haar hingen voor zijn amandelbruine ogen.
‘Ik wist wel dat je op me zou wachten,’ klonk er zelfverzekerd, toen hij Jazz op een bankje zag wachten.
‘Fay wou me graag het huis uithebben, vanwege je neef,’ mompelde ze en liep naar hem toe.
‘Je ziet prachtig uit,’ zei hij en kuste haar kort op haar wang.
Ze bloosde, ze vond juist het tegendeel. Ze droeg een licht topje, met een korte rode rok eronder, Fay had haar op het laatste moment overgehaald om toch haar bikini er onderaan te houden. “Die is toch wit en schijnt niet door.”
‘Dank je,’ antwoordde ze zachtjes.
Hij liep om de auto heen en maakte de deur voor haar open, ‘Stap in madame,’ zei hij hoffelijk, ‘We gaan naar mijn jacht.’
‘Staat die in de oude haven?’
Hij schudde lachend zijn hoofd, ‘Normaal wel, maar het leek me verstandiger om in de nieuwe haven op te stappen.’
Ze maakten de korte rit richting de nieuwe haven van Samos en hij hielp haar met uitstappen. De aanraking van hun handen veroorzaakte een raar gevoel in haar maag. Ze zeiden niets terwijl ze richting zijn jacht liepen.
Jazz had op internet natuurlijk al foto’s gezien van Stavros’ grote trots, de 50 meter lange, met drie verdiepingen tellende, jachtschip. Ze moest grinniken toen ze de naam las; Stavros’ Pride.
‘Kom,’ hij pakte haar hand en leidde haar mee aan boord. Hij gaf haar onmiddellijk een rondleiding, terwijl het schip begon te varen. Hij vertelde dat hij een van zijn neven van moederskant kapitein was en hen vanavond zou rondvaren. Hij liet de zes luxe slaapkamers zien, die niet onderdeden voor de hotelkamers van Hotel de Paris, de luxe woonkamer, de eetkamer en uitgebreide keuken. Op het dek stond een ingebouwde jacuzzi, een bar en een kleine buitenkeuken.Ze leunde op de reling en keek naar het golfende water, ze zuchtte tevreden toen ze hem achter haar voelde staan.
‘Hoe vind je het?’ vroeg hij zacht.
‘Overweldigend is een goed woord,’ zei ze, ‘Het is echt prachtig, maar zo luxe. Ik snap waarom vrouwen het leuk vinden om met je uit te gaan. Je geeft ze het gevoel alsof ze een prinses zijn.’
‘En dat gevoel geef ik jou niet?’ hij kwam naast haar staan en keek haar indringend aan, ‘Nou?’
‘Nee,’ antwoordde ze eerlijk en ze zag zijn kaaklijn verstrakken, ‘Begrijp me niet verkeerd! Ik weet niet precies hoe ik me voel.’
‘Je voelt je tot me aangetrokken,’ zei hij met een kleine glimlach, ‘Maar het is anders dan de vorige keer, toen verloren we elkaar in de seksuele aantrekkingskracht. Dit keer ben je jezelf volledig bewust van je handelingen. Zo voel ik me ook Jazz.’
‘Dat geloof ik niet. Jij bent berekenend. Je weet wat je wilt en je zal het krijgen.’
‘Ik ben tevens een verwend klein jongetje zoals vele zouden beamen. Je hebt gelijk dat ik altijd krijg wat ik wil, dat was in Monaco ook zo. Maar dit keer weet ik niet precies wat ik wil.’
‘Je wilt mij.’
‘Ja,’ gaf hij langzaam toe, ‘Daar ben ik eerlijk in.’
Het schip minderde vaart en Jazz zag een klein strandje in zicht komen, eenzaam verborgen tussen de rotsen. ‘Gaan we daarheen?’ vroeg ze
Hij knikte, ‘Ik hoop dat je je bikini hebt meegenomen?’
Met een knipoog en enigszins opgelucht dat hun gesprek voorbij was, trok ze haar shirtje uit. ‘Fay had al een vermoeden denk ik.
‘De jacuzzi,’ grijnsde hij, ‘Excuseer me een moment Jazz, ik zal me ook even omkleden.’